LUDOBÓJSTWO KATYŃSKIE W POLITYCE WŁADZ SOWIECKICH I ROSYJSKICH (LATA 1943–2010)

„Pojednanie z narodem rosyjskim może nastąpić dopiero wtedy, gdy jego autorytatywni przedstawiciele dokonają publicznej ekspiacji za zbrodnie w sposób analogiczny do wystąpień przedstawicieli rządu Republiki Federalnej Niemiec – Brandta czy Schmidta – w sprawie zbrodni hitlerowskich” WPROWADZENIE Ludobójstwo katyńskie zajmuje szczególną rolę w historii polsko-rosyjskich stosunków. Dla współczesnych Polaków jest to jedno z najważniejszych wydarzeń konstytuujących ich tożsamość narodową. To właśnie z tego względu poznanie pełnej prawdy o zbrodni katyńskiej jest tak ważne w Polsce. Od tego procesu uzależnione są i będą w przyszłości relacje pomiędzy Polską a Federacją Rosyjską, które zarówno w wymiarze historycznym, jak i prawnym dziedziczy spuściznę byłego Związku Sowieckiego. Zbrodnia katyńska była wynikiem decyzji sowieckiego Biura Politycznego z 5 marca 1940 r. Jej popełnienie było umotywowane zarówno względami klasowymi, jak i narodowymi. W jej wyniku zostało wymordowanych prawie 22 tysiące obywateli polskich, stanowiących elitę przedwojennej Polski. Świat usłyszał o zbrodni katyńskiej 13 kwietnia 1943 r. za sprawą hitlerowskich Niemiec prowadzących wówczas wojnę ze Związkiem Sowieckim. Sprawa losów polskich jeńców wojennych była przedmiotem zainteresowania rządu Władysława Sikorskiego i właśnie dlatego ujawniona przez Niemców zbrodnia katyńska nabrała dla niego szczególnego znaczenia. W konsekwencji ujawnienia zbrodni doszło do oskarżenia polskiego