Dzieci Duchy

Zwycięstwo mądrości i człowieczeństwa Chronologicznie trzeba rozpocząć od polsko-niemieckiej produkcji „Ono” Małgorzaty Szumowskiej z 2004 r. Film opowiada o młodej dziewczynie i jej niechcianej ciąży: „wpadka”, ojciec dziecka rozpływa się w sinej dali, bohaterka Ewa podejmuje decyzję o aborcji, ale na przeszkodzie stoi lekarz, który czeka na pieniądze, jakimi ona nie dysponuje. I wtedy dziewczyna dowiaduje się, że już dwumiesięczny płód słyszy, a jej ojciec twierdzi, że człowiek staje się człowiekiem właśnie od momentu, kiedy zaczyna słyszeć. Nagle stosunek Ewy do płodu radykalnie się zmienia, zaczyna być za tytułowe „ono” odpowiedzialna. Między matką a dzieckiem powstaje więź, Ewa zaczyna wsłuchiwać się w otaczające ją dźwięki i opowiada o tym dziecku. „Ono” mówi o trudnych decyzjach, które z perspektywy wielu lat okazują się właściwe, o niełatwym optymizmie, wreszcie o zwycięstwie mądrości i człowieczeństwa. Cały film da się streścić za pomocą monologu rozpoczynającego historię. Oto perła jako skutek niechcianej ingerencji w perłopław z zewnątrz, która rośnie, pięknieje i na koniec staje się przedmiotem ogólnego pożądania. W 2005 r. na polskich ekranach pojawił się skromny, niskobudżetowy francusko-belgijski obrazek „Dziecko” braci Jean-Pierre’a i Luca Dardenne’ów. Przedstawia Sonię, która właśnie urodziła dziecko swojego partnera, drobnego złodziejaszka Bruna. Dziewczyna kocha synka i z dumą pokazuje go ukochanemu, a ten, daleki od myśli o założeniu