Stach zawierucha

U boku podpalacza świata Marian Włodzimierz Kukiel urodził się 15 maja 1885 r. w Dąbrowie Tarnowskiej w Małopolsce, czyli na terenie ówczesnej Galicji. Jego rodzina żyła tradycjami powstania styczniowego. Urodzony w 1840 r. ojciec Adolf Kukiel studiował w czasie powstania w warszawskiej Szkole Głównej, gdzie zaangażowany był w konspirację. Po jego wybuchu został komisarzem Rządu Narodowego na powiat hrubieszowski. Zorganizował oddział, który zajął Hrubieszów. Jego wspólnik został za to rozstrzelany, zaś sam Kukiel senior skazany zaocznie na karę śmierci. Został później aresztowany, ale życie uratował mu znajomy rosyjski pułkownik, który odstawił go do granicy austro-węgierskiej. Na emigracji w Paryżu pracował jako robotnik, a później w Brukseli podjął studia techniczne. Matkę przyszłego generała – Helenę ze Sroczyńskich, córkę właścicieli dworu i dóbr w Bolesławiu – poślubił w 1871 r. po powrocie do Galicji. Także jej ojciec i dziadek byli powstańcami i spiskowcami. Adolf z poparciem teścia zajmował się w powiecie poprawianiem doli ludu wiejskiego, budową dróg i kanałów, organizowaniem oświaty. Przyświecała im idea, że tylko razem z ludem można wywalczyć Polsce niepodległość. Ojciec zmarł na tyfus, gdy Marian Kukiel miał trzy lata. Pierwszymi jego nauczycielkami były matka i starsza siostra, które czytały mu książki, ale także uczyły go... strzelać i jeździć konno. „Potop” przeczytał po raz pierwszy „nielegalnie”, bez ich wiedzy. W 1895 r. rozpoczął naukę w