Na początek
Tym numerem „Nowego Państwa” oddajemy hołd świętej pamięci premierowi Janowi Olszewskiemu. Odszedł bowiem człowiek wybitny, który zmienił historię Polski.
Przez całe lata w przestrzeni publicznej funkcjonował wypaczony wizerunek Jana Olszewskiego. Ukazywany był jako polityk nieskuteczny, a wręcz swą nieporadnością blokujący dobre zmiany w naszym kraju. Misterne budowanie całkowicie niesprawiedliwego i zmanipulowanego wizerunku pierwszego premiera Rzeczypospolitej wyłonionego w wolnych wyborach trwa od lat. Niestety uczestniczą w tym procesie także publicyście cenieni przez niepodległościową część polskiego społeczeństwa. Warto zadać pytanie: jak to jest, że wobec kogoś podobno tak nieskutecznego i beznadziejnego przez ponad dwie dekady prowadzono...
Skoro przed laty choćby z Urbana uczyniono eksperta recenzującego polskie życie publiczne, mogącego swobodnie zabierać głos w debacie medialnej, to nie ma się czemu dziwić, że sfera publiczna dziś wygląda tak, jak wygląda. Kto robił wywiady z tym siewcą sowieckiej pogardy, niech teraz bije się w piersi, bo to między innymi przez takie „rozmowy” barbarzyńcy zostali w III Rzeczypospolitej awansowani do poziomu równoprawnych uczestników życia publicznego.
Na początek fakty. Dramatyczny w skutkach atak na urzędującego prezydenta Gdańska był dziełem kryminalisty, który dopiero co skończył odbywanie kary za cztery napady na banki z bronią w ręku. U mężczyzny stwierdzono także ciężkie zaburzenia psychiczne, był agresywny i poddawany terapii...
Zrobiliśmy to po raz pierwszy. Okładka najnowszego numeru naszego miesięcznika nie pozostawia wątpliwości – mamy nie jednego laureata, a dwóch.
Przypominam, bo warto to zawsze podkreślać – Nagroda im. św. Grzegorza I Wielkiego to wyróżnienie dla tych, którzy mężnie stawali w obronie prawdy w życiu publicznym w mijającym roku. Na kolejnych stronach „Nowego Państwa” Czytelnicy odnajdą sylwetki naszych Laureatów.
Teraz kilka zdań o tym, dlaczego wybraliśmy właśnie ich. Debaty na temat praworządności w Polsce stały się – niestety – smutną tradycją Parlamentu Europejskiego. Ale podczas tych spektakli niekompetencji, zacietrzewienia, otępienia na jakiekolwiek merytoryczne argumenty czy w końcu zwyczajnego szkalowania swojej ojczyzny (to ze strony...
Czy zastanawiali się Państwo, jak wygląda Polska w najsłynniejszych obrazach współczesnego rodzimego kina? Odpowiem – jak wspólnota wykolejeńców nienawidzących innych oraz lepszych od siebie.
Od trzech lat tydzień bez celebryty, który ogłasza, iż boi się wyjść na ulicę, albo drży o przyszłość Polski pętanej więzami faszyzmu, albo – jeszcze lepiej – nie spodziewał się, iż dożyje czasu powrotu PRL (to kwestie starszych), to tydzień stracony. Być może należy sporządzić rejestr wszystkich okropieństw, zniewoleń, o jakich prawią lokalne znane twarze. Aż dziw bierze, że ci ludzie jeszcze nie zwariowali, żyjąc w tak dramatycznym momencie historii. Piotr Lisiewicz stawia taką tezę: zaczął się czas antycelebryctwa, czyli powszechnej – szczególnie wśród młodego pokolenia – beki z...
Tuż przed premierą „Kleru” opinia publiczna była bombardowana wręcz perwersyjnymi opisami przypadków pedofilii w Kościele. Film wszedł zatem na dobrze przygotowany grunt. Jego celem było uderzenie w szacunek i zaufanie do duchownych.
Kilka lat temu na łamach „Nowego Państwa” bardzo dokładnie analizowaliśmy cel wprowadzenia na tzw. celebryckie salony osobnika o pseudonimie Nergal. Człowieka, który zupełnie otwarcie przedstawiał się jako swego rodzaju wyznawca szatana. Swoją artystyczną działalnością ów jegomość nie miał najmniejszych szans na wybicie się do poziomu autorytetu w lifestylowych mediach. Być może czułby uwielbienie dość osobliwej grupy odbiorców jego ryku, ale bez powszechnej rozpoznawalności. Efektem celebryckiego awansu Nergala było oswojenie – przynajmniej...