Maria Konopnicka. O twórczości Sienkiewicza

Gdy minister Barbara Nowacka zabrała się do wyrzucania Henryka Sienkiewicza ze szkół, natychmiast poszedłem z synem do Muzeum Sienkiewicza na Starym Rynku w Poznaniu, będącego dziełem życia jednego pasjonata – Ignacego Mosia. Parę lat wcześniej, gdy letnim zwyczajem chodziłem po beskidzkich i bieszczadzkich górkach, z córką odwiedziłem Muzeum Marii Konopnickiej w Żarnowcu. Dzisiaj publikujemy fragmenty szkicu Marii Konopnickiej „O twórczości Sienkiewicza”. Wydać może się komuś, że przecież to wszystko znamy, ale rzecz w tym, że to właśnie, co nas ukształtowało, chcą zabrać naszym dzieciom. W czasie ostatniej kampanii prezydenckiej, w której wystartował prezes największej instytucji państwowej zajmującej się historią, widzieliśmy to, o czym pisze Konopnicka – powrót polskiego ducha. Właśnie wtedy, gdy usiłowano nam go zabrać. Niekończąca się historia… Jego moc jest ogromna, dlatego znowu usiłowano nas go pozbawić. Wystarczy porównać mowy noblowskie Henryka Sienkiewicza i Olgi Tokarczuk, by zrozumieć, po której stronie jest moc. Konopnicka pisze o tym w sposób precyzyjny i nad wyraz aktualny.

Jakieś źródło żywej wody zasypały wieki, jakaś twierdza duchów zapadła w gruz i w proch; jakiś znicz święty wygasł i spopielał. A wielki twórca Trylogii poszedł wstecz czasów, mogił, rumowisk i odklął z martwoty, co było, jakoby nie było. I uderzyło źródło przebujne, rzeźwiące, i zagorzał znicz jasnym płomieniem, a twierdza duchów uczyniła się widna, błyskająca sobą, silna i