Między pięknem tradycji a pokusą nowoczesności

Współczesność cechuje duży dynamizm i gęsta sieć zależności, w których żyje człowiek. Zmieniający się technologicznie i obyczajowo świat wymaga od ludzi nieustannej adaptacji, za którą nie wszyscy nadążają. Próbując to robić, gubią się, tracą poczucie tożsamości, nie wiedzą, kim są. Pragnąc stać się „obywatelem świata”, wykorzeniają się z własnej tożsamości, z własnej tradycji. Tak jednak być nie musi. Reakcją na nowoczesne warunki życia może być powrót do korzeni, do tradycji, w której człowiek znajduje ratunek i azymut.

Można być człowiekiem nowoczesnym i tradycyjnym jednocześnie, choć wymaga to wysiłku i głębszego zrozumienia siebie. Tradycja nie krępuje i nie ciąży. Nie taka jest jej rola. Ona daje nam realne oparcie, stając się sposobem na radzenie sobie z terrorem czasu i historii.

Czym jest tradycja?

Już w samym znaczeniu słowa „tradycja” – od łac. „traditio”: „wręczenie, oddanie” – zawiera się w dużej mierze to, czym ona jest: tym, co poprzednie pokolenia przekazują następnym. Jest ona zatem przekazaniem czegoś, co było ważne w przeszłości, nachodzącym czasom, przy czym odnosi się, podobnie jak sam rzeczownik „traditio”, zarówno do samej czynności przekazywania, jak i obiektu tej czynności, czyli przekazu, treści tradycji. Możemy mówić o różnych tradycjach, jest ona bowiem społecznotwórcza na wielu poziomach, począwszy od rodziny i jej tradycji, poprzez tradycje sąsiedzkie, regionalne, także na wielu poziomach, do tradycji religijnych czy