Polska odrodziła się w 1918 roku  jako królestwo

5 listopada 1916 roku aktem dwóch cesarzy – austriackiego Franciszka Józefa I i niemieckiego Wilhelma II – zagwarantowano powstanie samodzielnego Królestwa Polskiego. Przyszłe państwo polskie miało być królestwem. Rok później, 12 września 1917 roku, ustanowiona została Rada Regencyjna Królestwa Polskiego w składzie: arcybiskup Aleksander Kakowski (1862–1938), Zdzisław książę Lubomirski (1865–1943) i Józef August hrabia Ostrowski (1850–1923). 26 listopada 1917 roku Rada powołała pierwszy polski rząd pod przewodnictwem premiera Jana Kucharzewskiego. 7 października 1918 roku Rada Regencyjna ogłosiła niepodległość Polski.

Członkowie Rady Regencyjnej na dziedzińcu Zamku Królewskiego w Warszawie. Idą od lewej na drugim planie: hrabia Józef Ostrowski (siwy, z wąsami), abp Aleksander Kakowski, książę Zdzisław Lubomirski, sekretarz Rady ks. prałat Zygmunt Chełmicki.

Z inicjatywy Zdzisława księcia Lubomirskiego w „Monitorze Polskim” w formie manifestu ukazała się Polska Deklaracja Niepodległości. Dokument został podpisany przez członków Rady Regencyjnej, jedynego polskiego organu władzy uznawanego wówczas na arenie międzynarodowej. Polska Deklaracja Niepodległości zaczyna się od słów: „Wielka godzina, na którą cały naród polski czekał z upragnieniem, już wybija”. Była pierwszą odezwą, która miała realne znaczenie polityczne. Wzywała naród polski do odbudowy odradzającego się, wolnego państwa. Zapowiadała „utworzenie niepodległego państwa, obejmującego wszystkie