Niemiecki problem – suwerenna Polska

Zapewne z wielkim rozczarowaniem wielu Polaków przyjęło zachowanie prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego, który zaczął ostatnio ostro atakować Polskę. Pretekstem jest embargo na wpuszczenie na nasz rynek ukraińskiego zboża. Trzeba wyraźnie podkreślić, że nie chodzi o tranzyt przez Polskę, lecz sprzedaż na terenie naszego kraju produktów rolnych, które nie spełniają unijnych norm. Zresztą normy to tylko jeden z problemów, zasadniczym byłaby całkowita destabilizacja polskiego rynku. To zboże jednak potrzebne jest w Afryce i tam mogłoby pomóc w walce z głodem, który jest jedną z przyczyn masowej imigracji na nasz kontynent. Sam eksport zboża do Polski nie ma krytycznego znaczenia dla ukraińskiej gospodarki. Wielkie firmy na Ukrainie, które żyją z masowej produkcji zbóż, rzadko płacą podatki. Zyski trafiają za granicę. Decyzja o zaostrzeniu stosunków z Polską ma więc charakter polityczny. Jest to odpowiedź na propozycję Niemiec pomocy w obaleniu obecnego rządu w Warszawie.

Nie chcę oceniać, jak niemądra jest to polityka ze strony Kijowa i jak źle to się dla niego może skończyć. Warto jednak przez chwilę zatrzymać się nad czymś, co w tej sprawie jest równie istotne: nad determinacją polityki niemieckiej w ingerencji w polskie sprawy. 

Cała awantura z Ukrainą wynikła z decyzji Komisji Europejskiej, która nie wiedzieć czemu, zdecydowała miesiąc przed wyborami znieść unijne embargo na ukraińskie zboże. Stało się to po wizycie szefowej Komisji