Nowa światowa ekonomia

Od II wojny światowej ludzkość przeżywała największą zmianę w historii procesów gospodarczych. Polegała ona na tym, co dzisiaj nazywa się globalizacją. Produkt przestał być przywiązany do jednego kraju zarówno w sensie jego powstawania, jak i sprzedaży. Oczywiście zjawisko handlu surowcami czy półproduktami było znane zawsze, lecz stanowiło margines światowej gospodarki.

Po wojnie szczególna zmiana zaczęła dotyczyć produkcji. Przede wszystkim nastąpił jej gwałtowny wzrost. Barierą było istnienie państw komunistycznych, które do lat 70. szczelnie odgradzały się od wolnego rynku. Ale około pół wieku temu komuniści w wielu krajach zaczęli otwierać się zarówno na produkcję, jak i zachodnie technologie, które często po prostu kradli. W przypadku PRL chętnie też brali pożyczki z zachodnich instytucji finansowych. Stanie w rozkroku tylko przyspieszyło upadek tradycyjnego komunizmu w Europie, a w Azji, szczególnie w Chinach – przejście na częściowo wolny rynek przy utrzymaniu reżimu politycznego. Świat rzeczywiście stał się globalną wioską pod względem gospodarczym. 

Globalna wioska zaczęła jednak masowo produkować patologie. Biedne kraje stały się rezerwuarem taniej siły roboczej, powoli odbierając zdolności produkcyjne krajom wysoko rozwiniętym. Dodatkowo paliwożerny Zachód uzależnił się energetycznie od państw nieprzyjaznych jego kulturze, takich jak państwa arabskie czy Rosja. Tracąc potencjał produkcyjny i wydając pieniądze na tanie źródła