Czym jest… dojrzałość

Człowiek w toku swojego życia podlega wielu przemianom. Najpierw jesteśmy jedynie dziećmi i nasze nastawienie do świata określane jest przez dziecięcość, ale będąc dojrzałymi ludźmi wymagamy od siebie i innych postawy dojrzałej. W wielu sytuacjach społecznych dojrzałości od człowieka się wymaga i na nią powołuje. Jest ona rodzajem zadania – człowiek winien nieustannie rozwijać się i duchowo wzrastać, aby osiągnąć własną dojrzałość, dochodzić do pełni człowieczeństwa. 

Dojrzałość istoty ludzkiej ma wiele wymiarów. W najbardziej potocznym sensie rozumiemy ją metrykalnie, utożsamiając z dorosłością. Często wiążemy ją ze zdaniem matury, zwanej właśnie „świadectwem dojrzałości”. Określenie to wskazuje, że dojrzałość nie istnieje sama przez się, ale muszą istnieć dowody, które świadczą o byciu dojrzałym człowiekiem. O ludzkiej dojrzałości w sensie metrykalnym mówimy dość umownie i powierzchownie, gdyż prawdziwy sens dojrzałości leży w czymś innym aniżeli sprawdzanej i ocenianej na maturze wiedzy, w innego rodzaju świadectwach, które ludzie okazują, żyjąc w odpowiedni, odpowiedzialny sposób – we właściwej relacji ze sobą i innymi ludźmi. Dlatego postrzegamy dojrzałość jako wykazywanie pewnych predyspozycji do życia z innymi ludźmi, wyrażających się w posiadaniu umiejętności społecznych i emocjonalnych, które wskazują na to, że dany człowiek jest dojrzały. Dojrzałym jest zaś wtedy, gdy potrafi się kierować w swym życiu rozsądkiem, mądrością, rozumem i