Czym jest.. pustka?

Pustka zewnętrzna to pusta przestrzeń, miejsce, w którym nie ma niczego, żadnego bytu. Pustka może kojarzyć nam się z pustynią, miejscem pozbawionym wszelkiego życia. Albo ze spustoszeniem, jak po przejściu kataklizmu, powodzi, pożaru czy wichury. Wtedy oznacza zniszczenie. 

We wszystkich tych odmianach może występować też pustka wewnętrzna w człowieku. To poczucie może towarzyszyć temu, kto został zniszczony przez duże tragedie życiowe. Pojawia się wtedy, gdy człowiekowi odebrano wszystko, co dla niego ważne, co mógł kochać i czym mógł się cieszyć. Taka pustka ma przyczynę obiektywną i jest czymś naturalnym. Człowiek czuje pustkę, gdy stracił bliskie mu osoby, które odeszły od niego bądź umarły. Taka osoba często czuje, że nie ma dla kogo żyć. Towarzyszy temu poczucie wewnętrznej pustki, tym większej, im bardziej żył wcześniej dla innych ludzi. Przypomina wtedy biblijnego Hioba, który popadając w rozpacz z powodu utraty wszystkiego, zwrócił swój żal ku Bogu. 

Pustka wewnętrzna może również pojawiać się bez takiego obiektywnego powodu. Wtedy stanowi dla nas ważną informację oznaczającą to, że ktoś żyje być może takim życiem, które nie daje mu poczucia sensu. Taka odsłona sprawia, że człowieka nic nie cieszy. W tej sytuacji nie tyle jest jednak pozbawiony czegoś ważnego, co wcześniej przynosiło mu szczęście, ile nie nauczył się raczej cieszyć tym, co jest i co ma. Pustka ta sygnalizuje, aby nie zagłuszał siebie tysiącami „zagłuszaczy”,