Czym jest… stoicki spokój

Słyszymy często określenie wobec człowieka, który nie poddaje się przeciwnościom losu, że zachowuje „stoicki spokój”. Czym jest ów stan, skąd się wzięło to określenie? I dlaczego możemy uważać, słusznie zresztą, że zachowanie stoickiego spokoju właśnie w naszych czasach się przydaje? Jak osiągnąć ów stoicki spokój w obliczu tylu zdarzeń, które wywołują w człowieku duchowy zamęt? 

Określenie „stoicki spokój” pochodzi od nazwy dawnej szkoły filozoficznej – stoicyzmu, który narodził się w okresie IV w. p.n.e. w Atenach i trwał nieprzerwanie do czasów Cesarstwa Rzymskiego, w którym był uważany za podstawową filozofię i naukę moralną. Stoicyzm miał również wpływ na dookreślenie ducha filozofii chrześcijańskiej i był uznawany za ważną postawę moralną przez całe średniowiecze. Dziś możemy uznać stoicyzm, wraz z chrześcijaństwem, za jednego z głównych nauczycieli moralnych współczesności. Nauki stoicyzmu bywają bardzo przydatne w zachowaniu równowagi w naszych burzliwych czasach, kiedy to jesteśmy co chwilę wytrącani z równowagi przez wielość trudnych informacji z całego świata, medialny „szum” oraz natłok newsów z mediów społecznościowych. 

Właśnie w tak niespokojnych czasach jak współczesne, konieczne staje się praktykowanie cnót stoicyzmu i jego nauki moralnej mówiącej o tym, że najwłaściwszą drogą duchowego rozwoju człowieka jest postępowanie w zgodzie z naturą i niesprzeciwianie się wyrokom losu, a także postępowanie w zgodzie z nakazami