Ukraiński patriota, obrońca Polaków i Żydów. Patron naszej wspólnej przyszłości

W grypsie z Majdanka ks.  Emilian Kowcz pisał do rodziny: „Rozumiem, że staracie się o moje zwolnienie. Ale proszę was, abyście już nic więcej nie robili w tej sprawie. Wczoraj zastrzelono tu 50 ludzi. Gdyby nie było mnie tutaj, któż pomógłby im przejść ten próg? Poszliby przezeń ze wszystkimi swym grzechami i w głębokiej rozpaczy, która wisi nad tym piekłem. Teraz zaś idą z głowami uniesionymi wysoko”. Bohaterstwo ukraińskiego księdza Kowcza, który w czasie wojny bronił Polaków i Żydów, porównać można do polskiego franciszkanina, ojca Maksymiliana Kolbe. Jan Paweł II uznał go za błogosławionego, mówią o nim przywódcy Ukrainy, ma też pomnik w polskim Lublinie. Dziś jest ten historyczny moment, w którym usłyszeć o nim powinni wszyscy Polacy i Ukraińcy.

Polskie grypsy… Gdyby tak zebrać te najpiękniejsze w jednym tomie, stanowiłyby literackie dzieło o niesamowitej sile oddziaływania. Świadectwo niewyobrażalnej siły wiary i polskości, zrośniętych w jedno. Grypsy „Inki”, Poznańskiej Piątki, Łukasza Cieplińskiego… „Odbiorą mi tylko życie. A to nie najważniejsze. Cieszę się, że będę zamordowany jako katolik za wiarę świętą, jako Polak za Polskę niepodległą i szczęśliwą. Jako człowiek za prawdę i sprawiedliwość. Wierzę dziś bardziej niż kiedykolwiek, że Idea chrystusowa zwycięży i Polska niepodległość odzyska, a pohańbiona godność ludzka zostanie przywrócona. To moja wiara i moje wielkie szczęście. Gdybyś odnalazł moją mogiłę, to na niej możesz te słowa