Józef Mackiewicz. Pisarz zdradzonych

Józef Mackiewicz był niewygodnym świadkiem historii XX wieku, bo ponad wszystko cenił prawdę i nie uznawał poprawności politycznej, która jest potworną chorobą naszych czasów. To on m.in. przekazał literackie świadectwa o zbrodniach popełnionych w czasie II wojny światowej przez Niemców, Sowietów, ale też aliantów. Zbrodnie, których ślady ich sprawcy chcieli zatrzeć. Głównym przedmiotem swoich dociekań uczynił zbrodnię dokonaną przez Sowietów w lesie katyńskim na polskich oficerach: „Jestem ponad wszystko badaczem sprawy mordu katyńskiego, począwszy od r. 1943 do dziś” – pisał w roku 1975.

Ważnym świadectwem złożonym przez Mackiewicza jest relacja z rozstrzeliwania Żydów wileńskich w Ponarach, jak się sam wyraził, „jednej z największych w Europie rzeźni Żydów”. W roku 1957 wydał „Kontrę”, powieść o tragicznym losie Kozaków, którzy nigdy nie pogodzili się z rządami bolszewików, walczyli z nimi od rewolucji 1917 roku po stronie „białych” Rosjan, w 1920 roku po stronie Polaków. Kiedy do władzy doszli bolszewicy, Kozacy – podpora caratu, zostali skazani na zagładę jako warstwa społeczna i grupa etniczna, a jego przedstawiciele podlegali krwawym represjom. Nic więc dziwnego, że gdy 22 czerwca 1941 roku doszło do starcia między Niemcami a Związkiem Sowieckim, Kozacy stanęli zbrojnie po stronie Niemiec przeciwko bolszewikom. Kozacy nie walczyli u boku armii hitlerowskiej, dlatego że podobał im się Hitler i jego narodowo-socjalistyczna ideologia, lecz