Pedagogika wstydu ukształtowała celebrytów

Czy zastanawiali się Państwo, jak wygląda Polska w najsłynniejszych obrazach współczesnego rodzimego kina? Odpowiem – jak wspólnota wykolejeńców nienawidzących innych oraz lepszych od siebie. Od trzech lat tydzień bez celebryty, który ogłasza, iż boi się wyjść na ulicę, albo drży o przyszłość Polski pętanej więzami faszyzmu, albo – jeszcze lepiej – nie spodziewał się, iż dożyje czasu powrotu PRL (to kwestie starszych), to tydzień stracony. Być może należy sporządzić rejestr wszystkich okropieństw, zniewoleń, o jakich prawią lokalne znane twarze. Aż dziw bierze, że ci ludzie jeszcze nie zwariowali, żyjąc w tak dramatycznym momencie historii. Piotr Lisiewicz stawia taką tezę: zaczął się czas antycelebryctwa, czyli powszechnej – szczególnie wśród młodego pokolenia – beki z gwiazd i gwiazdeczek, które przez całe lata były sprzedawane gawiedzi również jako tuzy intelektu. Po części ma rację. Widzę to po nastoletnich dzieciach. Z drugiej strony jest ciągle ogromna przestrzeń społeczna, na którą wpływ osobistości znanych z portali plotkarskich jest bardzo silny. To prawda, że wypowiedzi gwiazd, choćby o demokracji, historii czy praworządności, rozłożone na czynniki pierwsze to bardzo często bełkot niepozwalający wycisnąć z niego ani kropli sensu. Ale dzisiejsza rzeczywistość medialna, w której rządzą przede wszystkim obrazy i emocje, pozwala z osłuchanego nazwiska zrobić autorytet niemal od wszystkiego i to bez względu na wartość wypowiedzi. W najnowszym numerze