METODY MEDIALNEJ MANIPULACJI

Cała prawda Oto, podążając za angielskimi, francuskimi czy włoskimi towarzyszami równym, marszowym krokiem „Gazeta Wyborcza” z 5 lipca 2010 r. piórem Adama Michnika donosi: „Wybory te [prezydenckie – przyp. aut.] mają wymiar symboliczny. W sferze deklaracji obu kandydatów niewiele dzieli, dzieli ich natomiast wszystko w sferze praktyki. Różnica między nimi przypomina różnicę między zwolennikami de Gaulle’a a zwolennikami Le Pena we Francji. Jest to zatem konfrontacja proeuropejskiej centroprawicy demokratycznej z prawicą autorytarną, którą reprezentuje obóz Jarosława Kaczyńskiego […] Obóz Kaczyńskiego, wspierany przez formację skrajnej prawicy nacjonalistycznej i klerykalnej w rodzaju Radia Maryja, jest z całą pewnością niebezpieczny dla demokracji w Polsce”. W tym krótkim fragmencie otrzymujemy, jak w pigułce, całą prawdę o mediach o komunistycznym rodowodzie: alienacja i lęk przed narodem (8 mln to niemal połowa polskiego elektoratu), anachronizm terminologiczny (wszystkie te lewicowe brednie), niewyobrażalna hipokryzja (był to szczytowy moment zawłaszczania przez PO instytucji państwowych, prosta droga do autorytaryzmu) oraz skłonności do socjotechniki. Przypadek tak kliniczny, że na jego przykładzie można uczyć studentów politologii mechanizmów społecznej i medialnej indoktrynacji. Lektura „GW” jest jak seans spirytystyczny z pradziadem, wizyta w skansenie kaszubskim pod Kartuzami, jak przegląd starych kronik filmowych, którym swego głosu użyczał