„Harcerz – wróg Polski Ludowej”

Odrodzenie życia harcerskiego W styczniu 1945 r. ostatni naczelnik Szarych Szeregów harcmistrz Leon Marszałek wydał rozkaz o wyjściu harcerzy z konspiracji. Wszędzie, gdzie tylko udało się oczyścić teren z wojsk niemieckich, tam od razu odradzało się życie harcerskie. Nie inaczej było w Wielkopolsce. Szybko odradzały się drużyny, szczepy i hufce. Już w kwietniu 1945 r. utworzono Wielkopolską Radę Harcerską z podharcmistrzem Wincentym Zyfertem, przedwojennym instruktorem i zarazem członkiem ZWM na czele. Rada ta wkrótce przekształcona została we władze Wielkopolskiej Chorągwi Harcerzy.Funkcjonariusze UB nie krzywdzili zwierząt – torturowali i mordowali ludzi O ile odradzanie się drużyn harcerskich nie było traktowane przez ZWM jak konkurencja, o tyle utworzenie odrębnych struktur w postaci Komendy Chorągwi wywołało protesty młodych komunistów. Naczelnictwo ZHP przysłało nawet do Poznania specjalną delegację w celu załagodzenia sporów.Bezkarność UB w terroryzowaniu ludności czasami kończyła się spotkaniem z podziemiem i wykonaniem wyroku śmierci Spory na linii ZWM – ZHP nie tylko dotyczyły odrębności harcerskiej organizacji od partyjnej młodzieżówki, problem sięgał głębiej. Od harcerstwa oczekiwano bowiem, że stanie się organizacją dziecięcą, a młodzież będzie przekazywała do ZWM. Postulaty ograniczenia wieku harcerzy do 16 roku życia, a nawet do 15, były wysuwane od momentu rozpoczęcia prac nad odrodzeniem powojennym