Dezintegracja pozytywna Kazimierza Dąbrowskiego

Gdyby nie ten cholerny wrzesień 1939 roku, a później PRL, o jego odkryciach nie trzeba by pisać w comiesięcznym piśmie dla intelektualistów, bo znalibyśmy go ze szkół, z nazw ulic, a i więcej niż połowa współczesnych poradnikóww, coachów i psychologów rozpoczynałaby swoje wywody od słów: „Według Kazimierza Dąbrowskiego...”. Tymczasem ten warszawski psycholog stworzył wielką teorię dezintegracji pozytywnej, która dziś pobrzmiewa u wielu autorów, niewiedzących nawet, że z niej korzystają.

Należał do tego pokolenia badaczy ludzkiej natury, którzy przeżyli niemiecką okupację, toteż na własne oczy obserwował najbardziej wybujałe teorie przedwojennej psychiatrii. Kazimierz Dąbrowski (1902–1980) już w 1935 roku założył Instytut Higieny Psychicznej, wzorując się na amerykańskim odpowiedniku. Jeszcze przed wybuchem wojny zdołał otworzyć kilka filii placówki w różnych częściach Polski, gdzie zajmowano się dziećmi z nerwicami i innymi dolegliwościami psychicznymi. Dzieci tam leczono, układano, ale obszerne ankiety, jakie realizowano podczas terapii, zaczęły Dąbrowskiemu przynosić nieoczekiwane wnioski. Zanim jednak pan od psychologii je przepracował, łobuzy od historii zniszczyły Polskę, Europę i ówczesny świat. Kadry Dąbrowskiego mocno ucierpiały. Doktor Kazimierz Niemirowicz-Szczytt, psychiatra i oficer Wojska Polskiego i zastępca Dąbrowskiego w Instytucie, został zamordowany w Katyniu. Doktor Jadwiga Kobierska, psycholog i etyk, zginęła w obozie koncentracyjnym Auschwitz-