Średniowieczna III Rzesza, czyli dlaczego w 1941 roku pojawił się cesarz Barbarossa

O świcie 22 czerwca 1941 roku niemieccy żołnierze w okupowanej Polsce obsadzający linię Bugu, usłyszeli rozkaz Adolfa Hitlera, który rozpoczynał „Operację Barbarossa”. O godz. 3.15 feerią ognia artyleryjskiego ruszył atak Niemiec na ZSRS. Rudobrody cesarz, symbol tego uderzenia, dał się w historii zapisać przede wszystkim jako najeźdźca dokonujący po kilkakroć najazdów na północne Włochy, toczący zażarte spory z następcami Grzegorza VII, a nie jako zdobywca mitycznego Wschodu. Z jednym ważnym wyjątkiem… Polską, którą dwukrotnie najechał i upokorzył, przyjmując hołdy naszych książąt. Dlaczego więc po cesarza z dynastii Staufów sięgnął przywódca III Rzeszy?

Cesarz Fryderyk (panujący w latach 1152–1190), któremu nadano włoski przydomek Barbarossa (być może w nawiązaniu do rzymskiego władcy, który spalił Rzym i zapisał się w historii jako ciemiężyciel chrześcijan i ludu rzymskiego) – zostawił po sobie wyrazistą pamięć nie tylko w narodzie niemieckim, lecz także w Italii. Jego kolejne najazdy na północne ziemie Półwyspu Apenińskiego, wojny toczone z miastami lombardzkimi, spory z papieżem, koronacja na króla Włoch (w Pawii) i na cesarza (w Rzymie), a wreszcie zniszczenie Mediolanu i potem porażka w emblematycznej dla Włochów bitwie pod Legnano w 1176 roku – uczyniły z niego postać, wokół której zaczęła się budować włoska tożsamość narodowa. Teutońska przemoc, buta, pycha, okrucieństwo – tym zapisał się Barbarossa w dziejach Lombardii. Apogeum owej