Z paszczy lwa do sekretów Baldunga

600 lat historii, sztuki i kultury europejskiej – tak reklamuje się Germańskie Muzeum Narodowe w Norymberdze, mieście Albrechta Dürera i Wita Stwosza, będące jednocześnie największym muzeum sztuki w niemieckojęzycznym obszarze językowym. Podobnie jak w kolońskim Muzeum Wallrafa powinni się tu poczuć w żywiole miłośnicy średniowiecza, zauroczeni niemieckim Spätgotikiem, rzeźbą od średniowiecza po klasycyzm, bronią, sztuką użytkową, dawnymi strojami, romańskimi witrażami, instrumentami dawnymi, przyrządami naukowymi z najstarszym globusem Martina Behaima na czele czy sztuką funeralną baroku. Słowem – każdy powinien móc wybrać coś dla siebie spośród 1,3 mln obiektów zgromadzonych w gotycko-modernistycznym kompleksie muzealnym przy Kartäusergasse 1. Ja jak zawsze wpierw zapadłam się w malarstwo późnego średniowiecza i renesansu. A tam czekali Cranach i Baldung.

Rudowłosa kobieta w ciężkiej, butelkowozielonej sukni wkłada dłoń w paszczę lwa. Drugą dłonią trzyma się dość desperacko szat brodatego mężczyzny w kostiumie błazna. Zgromadzeni wokół mężczyźni z napięciem patrzą w stronę lwiej paszczy, zaś kobiety trzymają się w bezpiecznej odległości, na ich twarzach można dostrzec pobłażliwy uśmiech. Za chwilę zostanie wydany wyrok. Jeżeli lew odgryzie dłoń niewiasty, będzie to oznaką jej wiarołomności. Zwierzak spełnia tu bowiem rolę „Ust prawdy” (wł. Bocca della Veritŕ, niem. Mund der Wahrheit), antycznego reliefu przemianowanego w średniowieczu na