PIŁSUDSKI I BECK O SOWIECKIEJ ROSJI (1921–1939)

Sejsmograf zatrzęsie się ze strony Rosji Od chwili zawarcia przez sowiecką Rosję i weimarskie Niemcy układu w Rapallo w kwietniu 1922 r. utrwaliło się wśród polityków polskich przekonanie, że możliwa jest wspólna agresja tych państw przeciw Rzeczypospolitej. Marszałek Piłsud¬ski traktował niemiecko-sowieckie porozumienie jako szczególnej wagi wyzwanie dla polskiej polityki zagranicznej. „Traktat w Rapallo powinien był zerwać resztę łusek z oczu – po¬rozumienie rosyjsko-niemieckie zaszło tak daleko, że jest nie tylko faktem dokonanym wspartym na doskonałej znajomości stron obu, ale co więcej faktem nie do odrobienia” – mówił Michałowi Kossakowskiemu (ówczesnemu naczelnikowi Wydziału Wschodniego MSZ).1/ „Sowiety panując nad milionami umierają¬cych z głodu ludzi, rzucają ostatnie zapasy złota na zbrojenia i propagandę. Bo Niemcy i Rosjanie prowadzą politykę śmiałą, świadomą celu, a Polska – żadną”. Tak brzmiała opinia Piłsudskiego o polityce zagranicznej ówczesnych bardzo niestabilnych i często zmieniających się rządów. Więcej przemyśleń na temat systemu sowieckiego Piłsudski zawarł w tajnym przemówieniu wygłoszonym w listopadzie 1926 r. na posiedzeniu Komitetu Obrony Państwa (w obecności Prezydenta RP i ministrów). Powiedział: „W Rosji ogromna przewaga ludności wojny nie chce, jak zresztą i na całym świecie. Ludność Rosji jest przemęczona – najwięcej straciła w czasie wojny – do tego prze¬żyła jeszcze rewolucję”, jednakże „w Rosji jest grupa ludzi, którzy żyć