Pokusy rosyjskiej geopolityki (po roku 1991)

Wchłonięcie Polski – i jej południowych sąsiadów – przez Unię Europejską postawi jednocześnie nową, solidną granicę na wschodzie Unii. Za tą granicą znajdzie się Białoruś i Ukraina: dla nich alternatywy już nie będzie. Pozostanie im wyłącznie szybka reintegracja z Rosją. To zaś Aleksandr Dugin uznaje za klucz do odnowy imperialnej potęgi Rosji. Jedność za wszelką cenę! [...] Realna integracja postsowieckiej przestrzeni jest bowiem koniecznym warunkiem odegrania przez Rosję roli lidera w walce z amerykańską dominacją, lidera nowego porządku w Eurazji i na świecie. Co to jest geopolityka? Wizyta w moskiewskiej księgarni przyprawić może o zawrót głowy od definicji. Najczęściej wznawiane (o ile mi wiadomo, były już przynajmniej cztery wydania) „Osnowy geopolitiki” Aleksandra Dugina odpowiadają na postawione pytanie serią metafor. Najbardziej do gustu przypada mi zawarta w przedmowie do III wydania fraza, iż geopolityka „eto puczok istoriczeskich intuicij, swiazannych priedwkuszenijem poznanija riealnosti w kakom-to nowom, niebywałom aspiektie”. Kilka stron dalej Dugin precyzuje jednak twardo: „Geopolitika – eto nauka prawit’” (nauka rządzenia)1. W dobie postmodernizmu nauka, którą można określić jako „pęczek intuicji, związanych przedsmakiem poznania rzeczywistości w jakimś nowym, niebywałym aspekcie”, mogłaby sobie z pewnością utorować drogę do uniwersyteckich katedr najbardziej postępowych uczelni Ameryki i Europy Zachodniej (a nawet Środkowej). W Rosji tę