NEVER SURRENDER

Represje po Marcu ’68 Śp. Jakub Karpiński, z którym spotkał się w celi mokotowskiego więzienia w 1968 r., poświęcił wielką część swojego talentu opisywaniu historii polskich miesięcy znaczących opór Polaków przeciwko władzy komunistycznych agentów Moskwy nad Wisłą. Październik ’56, Marzec ’68, Czerwiec ’76. Antoni wpisuje się w tę historię aktywnie, najpierw jako uczestnik zdarzeń, później zwykle jako ich świadomy reżyser, sprawca nadający bieg rzeczom. Początkowo w konfrontacji z komunistyczną partią i bezpieką, potem w ostrych często sporach o Polskę z niejednokrotnie niedbale tylko przemalowanymi na demokratów uczestnikami peerelowskiego oszustwa nazywanego polskim państwem. Jakub Karpiński pisał o Polsce chorej i opresjonowanej, która zdobywa się na spazmy oporu jak rzuty gorączki podczas ciężkiej choroby. To właśnie są miesiące aktywności i jawnego protestu. Ich wyliczanie nie skończyło się wraz z upadkiem PZPR, Związku Sowieckiego i przywróceniem Polakom możliwości dysponowania kartką wyborczą. Udział w Marcu ’68 Antoni opłacił czterema miesiącami więzienia, uniemożliwieniem działalności naukowej i faktycznym zakazem pracy w wybranym zawodzie. Był wtedy nie tylko uczestnikiem wydarzeń, lecz także starał się nadać im wymiar szerszy, bardziej ogólny, wykraczający poza obronę kolegów i uniwersyteckich swobód. Uchwalona 28 marca na UW Deklaracja Ruchu Studenckiego miała taki właśnie charakter sięgający znacznie dalej niż intencje najbliższych przyjaciół