Wielka lustracja bajek – Neomidas

W programach telewizyjnych bez przerwy pokazywano, jak regent na próbę dotyka glinianej amfory, a ta już złocistą polewą się pokrywa, pieniądze papierowe stają się złote, klepnięta w zadek niewolnica złociście kamienieje... Co więcej, proces odbywa się bez żadnego ryzyka. W kruszec przemienia tylko dotyk regenckich palców, więc i jeść może (złotą łyżką), i stąpać boso, i chędożyć bez przeszkód, byle bez trzymanki, jednakowoż na wszelki wypadek musi nosić złote rękawiczki, żeby przypadkiem nie stezauryzować dziecięcia czy kawałka pieczonego prosiaka. Co prawda, kilku ekonomistów ośmieliło się twierdzić, że zamiana papierowych euro na złote nie jest szczególnie korzystna, w dodatku nie wiadomo, kto zarabia na różnicach kursów, ale któż przejmowałby się takimi drobiazgami w epoce powszechnej szczęśliwości i miłości. A ekonomistów w nagrodę za szczerość umieszczono w złotej klatce (schodowej)! Aliści, jak się rychło okazało, cud miał ograniczony zasięg, transmutacje odbywały się wyłącznie na dworze, w kręgach wyższych urzędników, sił specjalnych i dyspozycyjnych dziennikarzy. Owszem, raz w roku losowano również paru szarych ludzi i dawano ich do pozłoty, ale zjawisko to nie osiągnęło skali masowej. Pojawiły się więc zrazu pytania, potem nieśmiałe prośby, na koniec protesty. I zwisł na murach miejskich napis „Złotouści do Złotoryi!” kompromitujący Amirandę w oczach świata. Wprawdzie  w międzyczasie Galvano Galvani opuścił już stolicę, atoli patrol pretorianów dopadł go trzy