Pierwsza fala akcji antypolskiej

Drogą decyzji administracyjnych w ramach tworzonych kołchozów konfiskowano ziemie. Niestety, czas pięciolatki kolektywizacyjnej (1929–1933) pokazał, że ciągłe zabiegi socjotechniczne mające przygotować ludność polską do zmian mentalnych spełzły na niczym i na efekty tego nie trzeba było długo czekać. Podejmowano otwartą walkę z przejawami ich oporu. Niszczono wszystko, co wiązało się z nią, poczynając od dóbr materialnych, po likwidację fizyczną. Komuniści pomni porażki 1920 r. uważali Polaków za istotną opozycję dla ich planów rewolucyjnych. Zenit nastąpił po uświadomieniu sobie, że próby sowietyzacji Polaków żyjących w ZSRS nie udały się i ujawniła się wręcz wrogość Polaków do tych działań. Jako grupa narodowa zostali potraktowani w sposób specjalny. W zamyśle sowieckim mieli oni być podstawą szerokiej agentury, a to z kolei sugerowało, że każdy „Polak to wróg klasowy i agent”. Rok 1929, nowa pięciolatka kolektywizacyjna, sowietyzacyjna stała się początkiem już masowych tragedii. Do jej przeprowadzenia użyto wszelkich środków i metod. Sprzeciw miał być łamany, winowajcy odszukani i ukarani. Jasna Polana 1953 r., Kazachstan (osada specprzesiedleńców założona przy „palu” w 1937 r.). W tle „ziemianki” – domy unowocześnione, w których mieszkali od 1937 do 1960 r. Antypolska operacja NKWD Kulminacyjną część terroru stanowiła tzw. polska operacja NKWD 1937–1938. Opierała się formalnie na dyrektywie nr 00447, odnoszącej się do zwalczania