„Emisariusz” – Kazimierz Świtoń

Ponadnormatywny czas pracy, a od 1978 r. czterobrygadowy system pracy dający w efekcie górnikowi jedynie kilka wolnych niedziel w roku, tysiące ludzi zwerbowanych z najdalszych zakątków Polski i problem ich zaaklimatyzowania oraz uposażenia, rosnąca statystyka wypadków i katastrof górniczych – to cena, jaką przyszło zapłacić ludziom „sztandarowego” regionu kraju. Objawy niezadowolenia były duszone w zarodku przez partię, administrację, milicję i SB. Do niezadowolonych miały „przemawiać” argumenty ekonomiczne i polityczne. Pomimo takiej sytuacji znalazły się osoby zdecydowane na podjęcie działań opozycyjnych. Należał do nich Kazimierz Świtoń. Był autorem petycji przesłanej do marszałka Sejmu PRL, w której zarzucał władzy dyskryminowanie osób wierzących oraz zmuszanie górników do pracy w niedziele. W maju 1977 r. wziął udział w proteście głodowym zorganizowanym przez członków Komitetu Obrony Robotników w kościele św. Marcina w Warszawie. Reakcja bezpieki była natychmiastowa. 20 maja 1977 r. naczelnik Wydziału IV KW MO w Katowicach zatwierdził wniosek o wszczęcie „sprawy operacyjnego sprawdzenia” o kryptonimie „Emisariusz”. Odtąd działania „Emisariusza” stały się przedmiotem represji i szykan ze strony SB. Aby ograniczyć jego operatywność, odebrano mu prawo jazdy, czasowo wyłączono telefon, a później założono podsłuch mieszkania i telefonu. Związany z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela Świtoń założył w swoim mieszkaniu punkt informacyjno-konsultacyjny. Organizował