Jeśli nie szacunek, to co?

Jeśli w przestrzeni międzyludzkiej nie okazujemy sobie nawzajem szacunku, oznacza to, że nasze poczucie wartości osoby ludzkiej uległo erozji. Czego zaś doświadczamy w zamian?

Szacunek i jego okazywanie jest szczególną ludzką zdolnością jako istoty żyjącej w kręgu wartości, odgrywa bowiem rolę potwierdzającą i uznającą ważność kogoś lub czegoś. Szacunek dla siebie jest uznaniem własnej wartości, a dla kogoś drugiego – uznaniem wartości drugiej osoby. Trudno nie odnieść wrażenia, iż żyjemy w czasach, w których doświadczamy kryzysu tej wartości – coraz mniej mamy poważania dla siebie i dla innych, coraz rzadziej przejawiamy go w swym najbliższym otoczeniu i w przestrzeni publicznej. To bardzo niepokojące.

Pierwszym etapem świadomości wartości istoty ludzkiej jest uznanie dla wartości samego siebie jako osoby. To w szacunku do siebie należy upatrywać zdolności do okazywania szacunku innym. Przejawy braku szacunku dla innych świadczą źle o nas samych, sprawiając, że czynimy samych siebie osobami niezasługującymi na szacunek. 

Pamiętać trzeba jednak o tym, że szacunek nierozerwalnie wiąże się z godnością i – jak ona – może być rozumiana wielorako. Tak też szacunek należy nam się z powodu samego bycia człowiekiem, z racji autonomicznej wartości i godności osoby ludzkiej, ale również możemy sobie nań zasłużyć swoim charakterem oraz przymiotami osobowości, które mogą budzić uznanie u innych ludzi. Również szlachetność