Czym jest… piekło

Piekło istnieje. Diabeł też. Wbrew temu, że większość ludzi, nawet katolików, w ich istnienie nie wierzy. To właśnie, że udało się szatanowi przekonać ludzi, iż jego i piekła nie ma, jest jego największym zwycięstwem. Jeśli zaś wierzymy w Boga, nie możemy jednocześnie wątpić w istnienie osobowego zła, jakim jest diabeł, i miejsca czy stanu, w którym zło to tryumfuje. Diabeł to upadły anioł, byt zatem duchowy, nie mniej jednak realny i na wskroś inteligentny, stworzony przez Boga, ale przeciw Niemu się buntujący. Leszek Kołakowski w „Rozmowach z diabłem” tak pisze o sposobach oddziaływania diabła na naszą wyobraźnię i nasze uczucia: „Trzy są rodzaje operacji diabelskich na człowieku: kuszenie, obsesja i opętanie; z pierwszym demon na wszystkich ludzi nastaje, drugą tylko w niektórych godzi, trzecia wreszcie rzadko mu się udaje, ale też męka to i groza straszliwa”. Celem diabła zawsze jest działanie na szkodę człowieka – wszystkie jego poczynania, podstępne i przebiegłe, prowadzą do tego, byśmy i my przeciwstawili się Bogu. Byśmy odrzucili Jego miłość. 

Kiedyś piekło postrzegano przede wszystkim jako miejsce. Według stereotypowych jego wyobrażeń, w jego centralnym miejscu stoi wielki kocioł, wewnątrz którego gotują się grzesznicy, wokół zaś biegają diabły z widłami, dręczący nieszczęśników bez końca. Czy jednak trzeba tak dosłownie odbierać te artystyczne wizje piekła? Raczej nie, choć bez wątpienia to miejsce przerażające, ciemne, beznadziejne.