Nim Hitler runie – śmierć komunie!

Polskie podziemie a komuniści Wybuch konfliktu niemiecko-sowieckiego zelektryzował organa bezpieczeństwa organizacji Polski Podziemnej i zmobilizował je do intensyfikacji akcji wywiadowczej prowadzonej wśród komunistów przebywających na terenach okupowanej przez Niemców Polski. Celem tych działań było rozpoznanie taktycznych zamierzeń komunistów, ich struktur organizacyjnych oraz ewidencjonowanie przywódców i ich działalności. Było to również przygotowanie do planowanych na okres powojenny aresztowań komunistów i likwidowania ich działalności. Dodatkowym elementem była ochrona własnych szeregów przed penetracją sowiecko-PPR-owską. Kierownicze gremia Polski Podziemnej nie miały złudzeń, że PPR oraz tzw. polska partyzantka podporządkowana sowieckim oddziałom na Kresach Wschodnich RP były sowiecką agenturą. Mimo zmian nazwy było oczywiste, że PPR to bezpośrednia kontynuatorka Komunistycznej Partii Polski odpowiedzialnej w okresie przedwojennym za szpiegostwo, dywersję na rzecz ZSRS oraz zamachy terrorystyczne i morderstwa polityczne; organizacji, której jednym ze strategicznych celów było oderwanie od Polski jej wschodnich kresów oraz Śląska, a następnie pozbawienie niepodległości poprzez włączenie pozostałych ziem do Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich. W czasie wojny część aktywu KPP znalazła się w strukturach PPR. W odróżnieniu od wojennego narybku, KPP-owcy stanowili jądro PPR. Podział na „starych” komunistów i „nowych” został zauważony przez