Retrospekcje
Czym jest agresywna ideologia walki z hejtem, którą jesteśmy indoktrynowani od czasu zabójstwa Pawła Adamowicza? Józef Mackiewicz opisywał krótko po II wojnie światowej bliźniaczo podobną ideologię walki o pokój na świecie, w ramach której intelektualiści zachodni działali na rzecz podboju świata przez Związek Sowiecki. W książce „Zwycięstwo prowokacji” mamy cytowany poniżej obszerny fragment, w którym Mackiewicz wskazuje, jaki rodzaj pokoju sławią intelektualiści: „Korespondent »Figaro Litteraire« pyta Quasimodo, czy to prawda, że odmówił podpisu pod protestem przeciwko uwięzieniu pisarzy węgierskich? – »Tak«, odpowiada laureat Nagrody Nobla, »gdyż okoliczności zaistniałe w Budapeszcie nie były mi znane...« Zapytany o życie literackie w Moskwie, do...
„O drugie »nie«!” – ten artykuł Zygmunta Nowakowskiego, opublikowany 6 lutego 1944 roku w londyńskich „Wiadomościach Polskich”, zaliczyć należy do klasyki polskiej publicystyki, którą powinien znać każdy czytający Polak. To po jego publikacji władze brytyjskie wstrzymały „Wiadomościom Polskim, Politycznym i Literackim” (tak brzmiała ówczesna pełna nazwa pisma) przydział papieru, co było równoznaczne z zamknięciem pisma. Uznały bowiem, że ono – wielokrotnie oprotestowane przez sowiecką ambasadę – niebezpiecznie godzi w sojusz Wielkiej Brytanii i Związku Sowieckiego.
Zygmunt Nowakowski pisał w swoim artykule o polskiej niezgodzie na zmianę granic w Europie Środkowo-Wschodniej, oznaczającej zagrabienie ziem kilku państw przez Związek Sowiecki...
Był 1958 rok, gdy Wiktor Weintraub, po niemal dwudziestu latach nieobecności, odwiedził stolicę swojej okupowanej ojczyzny. „Obce miasto, w którym trudno rozpoznać dawną Warszawę” – zanotował. Zobaczył Pałac Kultury: „Nazywają go snem zwariowanego cukiernika i jest w nim coś ze złego snu [...] Swoją masą przygniatającą miasto, i obcością, i brzydotą symbolizuje, tak jak lepiej nie można, tę obcą, która przygniata i deformuje życie polskie. Nie można uciec od jego widoku”. Profesor Wiktor Weintraub, znawca Mickiewicza, kierownik katedry polonistyki na Uniwersytecie Harvarda, poświecił w swoich tekstach niemało miejsca temu, jak zniekształcano i nasycano obcymi elementami polską kulturę w komunistycznej dyktaturze. Mój ulubiony artykuł Weintrauba...
Pamiętam, jak w 1992 roku jako student pierwszego roku politologii biegałem od księgarni do księgarni, by kupić książkę profesorów Jerzego Przystawy i Mirosława Dakowskiego „Via bank i FOZZ. O rabunku finansów Polski”. Wiedziałem o śmierci Michała Falzmanna i o tym, że wydawcę książki Marcina Dybowskiego napadnięto. I że to wszystko po to, by ci, których kreowano nam na „autorytety moralne”, pozostali bezkarni. W końcu udało mi się kupić tę książkę, ale jej lektura nie była łatwa. Za dużo operacji ekonomicznych, za dużo niewiadomych… Tak musiało być, bo to była pierwsza próba opisu tego, co się z nami działo.
Dziś przedrukowujemy fragmenty artykułu, który powstał znacznie później. W 2004 roku Daniel Wicenty z Instytutu Socjologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w artykule naukowym...
Rewelacyjny, a znany niemalże tylko historykom jest poniższy tekst. 18 maja 1792 roku w odpowiedzi na prośbę o pomoc zbrojną ze strony konfederacji targowickiej, na Rzeczpospolitą uderzyła 100-tysięczna armia rosyjska. Rosyjski poseł w Warszawie Jakow Bułhakow przedstawił wówczas dokument, który był bardzo specyficzną deklaracją wojny ze strony Moskwy. Oto caryca Katarzyna II postanawia wprowadzić do Polski rosyjskie wojska, bo prosi ją o to wielu obywateli „znacznych urodzeniem i urzędami sprawowanymi w Rzeczypospolitej, jak też cnotami patriotycznymi i zdolnościami służby państwowej”. Niepokoi ją szczególnie to, że w Polsce dochodzi do naruszeń praworządności. Twórcy Konstytucji 3 maja naruszają podział władzy, poszerzając bezprawnie, w ...