Antoni Rybczyński
Doktryna arktyczna FR
Od czterech lat Rosja wykazuje zwiększoną aktywność w Arktyce. Początkowo skupiała się na sporach granicznych i kwestii eksploatacji złóż surowców. Ale już w 2007 r. były sygnały, że pojawienie się militarnego komponentu rosyjskiej ekspansji na Północ jest tylko kwestią czasu. W czerwcu zwołano wyjazdowe posiedzenie Narodowego Komitetu Antyterrorystycznego (struktura skupiająca m.in. szefów instytucji siłowych) – na Dalekiej Północy. Podczas obrad pod przewodnictwem ówczesnego szefa FSB Nikołaja Patruszewa gubernator obwodu murmańskiego Jurij Jewdokimow oświadczył: „Rosja musi użyć wszystkich swych możliwości, żeby utrzymać pozycję lidera w Arktyce”.
Dyskusja na temat zwiększonej obecności wojskowej Rosji w Arktyce trwa od lat i znalazła odzwierciedlenie...
Merkel dalej niż Schroeder
W 2005 r. Angela Merkel objęła stanowisko kanclerza, wzywając UE do przyjęcia jednolitej polityki energetycznej i dywersyfikacji dostaw surowców. Podczas swej pierwszej wizyty w Moskwie, w styczniu 2006 r., krótko po wojnie gazowej Rosji z Ukrainą, Merkel demonstracyjnie „zerwała” z linią Schroedera, spotykając się z działaczami praw człowieka. Ale pojawienie się wiosną 2008 r. na Kremlu „liberalnego” Miedwiediewa wpłynęło na poglądy rządu w Berlinie. Merkel wkrótce porzuciła ostrożność i krytycyzm, z biegiem czasu przywracając „odnowioną” Ostpolitik czasów schroederowskich. W 2008 r. Niemcy ponownie stały się największym propagatorem Rosji w Europie. Kiedy administracja Busha prowadziła kampanię na rzecz zbliżenia Ukrainy i Gruzji do NATO, co wywołało furię...
Był rok 2006, putinowskie rządy w rozkwicie, a Marina Trutko nie była ani pierwszą, ani ostatnią ofiarą „psychiatrii represyjnej” – metody walki z przeciwnikami reżimu rozwiniętej w ZSRS, a po objęciu rządów przez Putina odrodzonej i dostosowanej do współczesnych realiów. Wiele ofiar putinowskich psychuszek to ludzie związani z ruchem obrony praw człowieka czy polityczną opozycją. Ale przykład Trutko pokazuje, że najłatwiej zrobić wariata z upartych indywidualistów, toczących długotrwałe walki z lokalnymi urzędnikami. Ich czasem przesadzone wręcz skargi i zarzuty władza wykorzystuje do pozwów o zniesławienie. Rusza proces, a zaprzyjaźniony sędzia kieruje oskarżonego na badania psychiatryczne. Do zakładów finansowo zależnych od dobrej woli lokalnych urzędników.
Powrót fachowców...
Chińska Republika Ludowa zdobywa coraz większą przewagę nad innymi uczestnikami Wielkiej Gry. Jest najbardziej dyskretna, najbardziej systematyczna i najbardziej niebezpieczna. Pekin trudno oskarżyć o religijną agitację, co zarzuca się szyickiemu Iranowi. Nie naciska na budowę baz wojskowych, jak Rosja. Nie wtrąca się w wewnętrzną politykę przez pryzmat przestrzegania praw człowieka, jak USA. W przeciwieństwie do USA i w pewnym stopniu też Rosji Pekin nigdy nie krytykuje reżimów. Nigdy nie ujawnia swoich rzeczywistych długofalowych celów ani stanowiska. Gdy rewolta kirgiska w kwietniu 2010 r. obaliła prezydenta Bakijewa, Obama i Putin zareagowali na wydarzenia, podczas gdy Pekin milczał. ChRL wydaje się mieć, jako jedyna, konkretną wizję Azji Centralnej: Nowy Szlak Jedwabny – sieć...
Przedawniony zarzut, dyskusyjne dowody
21 marca Prokuratura Generalna Ukrainy wszczęła postępowanie karne przeciw Kuczmie w związku z głośnym zabójstwem z 2000 r. 24 marca byłego prezydenta wezwano do biura prokuratury, gdzie oficjalnie przedstawiono mu zarzuty. Śledztwo wszczęto z art. 166 Kodeksu karnego („nadużycie władzy i pełnomocnictw służbowych”), za co grozi od 5 do 12 lat więzienia. „10 lipca 2000 r. prezydent Ukrainy Leonid Kuczma, nadużywając władzy i uprawnień służbowych, wydał Jurijowi Krawczence bezprawne polecenie porwania dziennikarza Georgija Gongadzego, wywiezienia go poza granice Kijowa, oraz zastosowania wobec niego nacisku psychologicznego i fizycznego, zarówno w celu zemsty za jego krytyczną działalność dziennikarską, jak i w celu jej wstrzymania” – głosi decyzja...
Pages
- « pierwsza
- ‹ poprzednia
- …
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- …
- następna ›
- ostatnia »