Kim jest... człowiek

„Człowiek jest dla samego siebie najbardziej zadziwiającym przedmiotem w naturze” – pisał B. Pascal. Stanowi sam dla siebie największą zagadkę, którą rozwiązać pragnie od chwili, gdy zaczął pytać o samego siebie, wciąż jednak nie może znaleźć satysfakcjonującej go odpowiedzi na pytanie, kim jest. I pewnie nigdy takiej nie znajdzie, gdyż każdą uzna za niepełną i ograniczoną. Wciąż jednak pytać o siebie będzie, wciąż pytać o siebie powinien. Pytając, odpowiada bowiem pośrednio na pytanie, kim jest: jest istotą zdolną do tego, by o samego siebie pytać. Istotą samoświadomą. Jest „trzciną myślącą wśród traw”. Jednak zawsze kimś więcej, aniżeli o sobie wie. Prób zdefiniowania tego, kim jest człowiek, mamy wiele, każda z nauk, zgodnie ze swoją specyfiką, ujmuje człowieka w innym aspekcie. I każda niesie ze sobą cząstkę o nim prawdy. Jest więc człowiek określany jako istota żyjąca, przynależna do świata zwierząt, lecz także jako ktoś, kto od świata zwierząt zdecydowanie się odróżnia za sprawą wielu cech właściwych jedynie człowiekowi. Istoty człowieczeństwa dopatruje się więc w zdolności myślenia, tworzenia symboli, umiejętności mówienia, pracowania, działania, jednak żadna z tych cech umożliwiających człowiekowi specyficzne dla niego uzewnętrznianie siebie, a nawet wszystkie one razem, nie oddaje w pełni ludzkiego sposobu życia. Jako homo sapiens jest istotą, którą rozważać można na wielu poziomach jego istnienia oraz z perspektywy tego, co jest poza nim, ponad nim