Persowie w Lewancie. Gra o wszystko

Na polach bitewnych Syrii rozstrzyga się nie tylko los tego kraju. Stawką jest nowy porządek na całym Bliskim Wschodzie. Dla Iranu to gra zero-jedynkowa. Jeśli wygra w Syrii, będzie w regionie najsilniejszy. Jeśli przegra, straci nawet dotychczasowe wpływy, choćby w Libanie i Iraku. Nic dziwnego, że ajatollahowie zdecydowali się na pierwszą taką operację w historii Islamskiej Republiki Iranu. Wojskowe i polityczne elity w Teheranie są święcie przekonane, że to wrogowie „osi oporu” (Iran, Irak, Syria, Hezbollah, Hamas) wywołali kryzys w Syrii i że była to reakcja na rosnące tam wpływy irańskie po wojnie Hezbollahu z Izraelem w 2006 r., którą Iran postrzega jako zwycięstwo swego szyickiego klienta z Libanu. Iran zaangażował się militarnie w wojnę domową w Syrii, aby ocalić reżim Asadów, który już w latach 80. XX wieku sprzyjał Teheranowi w wojnie z Irakiem, a potem stał się ważnym ogniwem „osi oporu”. Celem strategicznym Iranu w Syrii jest obrona Asada, a gdyby to okazało się zbyt kosztowne, stworzonego przez Asadów systemu, z jego aparatem politycznym, wojskowym, bezpieczeństwa. To bowiem jest jedyną gwarancją, że Syria pozostanie bezpiecznym korytarzem do transferu broni i pieniędzy dla Hezbollahu w Libanie. Dlatego Teheran podchodzi o wojny syryjskiej inaczej niż sprzymierzona z nim Rosja. Dla ajatollahów to walka o przetrwanie silnego Iranu, dla Moskwy – część geopolitycznych szachów. Upadek Asada i triumf sunnitów byłby pierwszym krokiem do osłabienia szyitów w Libanie. A