Przekaż 1,5% na media Strefy Wolnego Słowa. Dziękujemy! Przekaż TERAZ » x

Tristan i Izolda na Titanicu

Dodano: 04/07/2016 - Numer 7 (125)/2016
Mariusz Treliński, wystawiając operę „Tristan i Izolda” w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej, rzucił scenę na szalone fale wzburzonego morza. A ponieważ każdy sztorm niesie ryzyko katastrofy, dotknęła ona samych twórców z kapitanem Trelińskim na czele. Wszystko to w rytmie dramatu muzycznego Richarda Wagnera. Kolosalnych rozmiarów statek pasażerski przecina monstrualnej wielkości morskie fale. Treliński udowadnia, że scenę taką, za pomocą spektakularnych wizualizacji, można zaprezentować w spektaklu na tradycyjnej scenie bez większego wysiłku. Walka z żywiołem to swego rodzaju punkt wyjścia. Trzy akty dramatu w wizji Trelińskiego to próba sił. Mordercze zapasy tradycji z nowoczesnością Z jednej strony, arogancja współczesnych twórców z zapleczem brawurowych efektów specjalnych dających wręcz nieograniczone możliwości. Z drugiej – klasyczne dzieło muzyczne, które nie znosi ignorancji i powierzchowności. W te mordercze zapasy tradycji z nowoczesnością wpisał Treliński losy Tristana i Izoldy. „Zaślubionych nocą” tragicznych kochanków. Splątanych miłością niepoprawną i niemożliwą. Skazanych na cierpienia w mrokach wrogiej im rzeczywistości. Wagnerowski dramat muzyczny w trzech aktach powstał w 1859 r. Niemiecki kompozytor stworzył dzieło na podstawie arturiańskich legend. Pierwsze pisemne wersje legendy datowane są na XII wiek. Rycerz Tristan, zaufany króla Kornwalii Marka, postanawia znaleźć królowi godną żonę. Wybór pada na Izoldę Jasnowłosą. Ta, zaopatrzona
     
28%
pozostało do przeczytania: 72%

Artykuł dostępny tylko dla subskrybentów

SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów www.panstwo.net

Masz już subskrypcję? Zaloguj się

* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas prenumerata@swsmedia.pl

W tym numerze