Prawicowość

W kraju narasta całkowicie namacalna groźba rządów monopolistycznej monopartii. Nie żadnych liberałów, lecz zamordystów. Nowej siły przewodniej, która bez ceregieli już zabrała się za zwalczanie wolności słowa, nauki, różnorodności poglądów. Działa w wyjątkowo sprzyjającej sobie atmosferze, bezczelnie, bezwzględnie. Ma za sobą instytucje p.o. sądów. Toteż żadne porównania z przeszłością, twierdzenia, że Polacy są niestali, szybko się nudzą itd. są nieaktualne. Mało sensowne jest też przymierzanie do tego stanu opozycji. Powinno się raczej protestować w imię wolności i prawa do nieskrępowanych opinii. Ale mimo konieczności bicia na alarm jest to sprawa lokalna. Podstawowym zagrożeniem jest opanowanie instytucji europejskich przez przywódców i wielbicieli antywolnościowego pokolenia ’68. Wobec władztwa których partia rządząca Polską jest uległa i potulna. Unia jest w coraz większym stopniu projektem ideologicznym. W sposób nieskrywany zdąża w lewo, zgodnie z niezmienioną, destrukcyjną agendą wspomnianego pokolenia. Kryzys nie ostudził tych zamierzeń – mógł je tylko nieco opóźnić. Gadanie więc „Tu jest Polska” ma długofalowo średni sens. Tu nie jest Polska – tu jest regionalny fragment szerszej organizacji, która zamierza dokonać m.in. standaryzacji i ujednolicenia poglądów, języka, nawet myśli swych poddanych. Wiem dobrze, iż temat – dokąd zmierza Unia, jaki jest jej cel polityczno-ideologiczny – jest poruszany w Polsce przez dwóch czy też dwóch i pół publicystów. Reszta, z